ความหมาย:
จัดการปัญหาความขัดแย้งทางการเมืองด้วยการไกล่เกลี่ย, ประนีประนอม, เจรจาต่อรอง, ประสานหรือจัดสรรผลประโยชน์ให้ลงตัวในหมู่ชนชั้นนำของสังคมเพื่อรักษาอภิสิทธิ์หรือสถานะดั้งเดิมของพวกตนไว้, ซึ่งนอกจากจะไม่ได้ก่อประโยชน์อันใดให้แก่ประชาชนส่วนใหญ่แล้ว ยังไม่สามารถแก้ปัญหาได้อย่างยั่งยืนอีกด้วย.
คำที่มีความหมายเดียวกัน: เกี้ยเซียะ, เกี๊ยะเซียะ, เกี๊ยะเซี้ย
ที่มา:
นี้คือวิธีการยอดนิยมในการแก้ปัญหาทางการเมืองของประเทศไทยนับตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน. ใช้ในความหมายนี้ครั้งแรกโดย ดร.ชาญวิทย์ เกษตรศิริ โดยได้รับแรงบันดาลใจจากอาเจ๊ข้างมูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
(จีน: 揭成)
ดู: ปรองดอง
การสนทนา
Trackbacks/Pingbacks
Pingback: โรคเบื่อทักษิณ « ศัพท์การเมืองไทยร่วมสมัย - 18/06/2012